Merhabalar…
Bu ara naparsak yapalım şekerleri dengeleyemiyoruz.
Ne yapacagımı, ogluma nerden nasıl yaklasacagımı da sasırmıs durumdayım.
Çok fazla sinirli oldu. Herseye fazlasıyla tepki göstermeye basladı. Bir yere giderken; ‘kendine dikkat et’ dememe bile tahammulu yok. Hemen kızıyor. Diyabetle ilgili söylediğimiz her konu öfkeyle bitiyor.
Oğluma yardımcı olmaya calısıyorum ama olamıyorum.
Bu sene hic yapmadıgı terslikleri yapıyor. Surekli bir dondurma kavgamız var.
Sitedeki bazı yazıları okutmak istiyorum ama gözünün ucuyla bile bakmıyor. Yemekle ilgili sorunlarımız cok. Surekli sandviç ekmek arası tarzında seyler yemek istiyo.
Benim artık uykularım kacıyor bi komplikasyon olcak diye.
Bu yasları diyabetle geciren kardeslerimden ve annelerinden tavsiye istiyorum.
Sasırmıs ve morelmen cökmüş durumdayım. (Kaynak: portakalsms.com)
Yeliz Budak
karşımda kendimi gördüm gibi,benim oğlum 12 yaşında ve aynen sizin dediğiniz gibi bizde sorun yaşıyoruz.psikolojim bozuldu,ne yapıcağımı şaşırdım.kampa yazdırdım 21 temmuzda kampa gidicek,inşallah bir faydasını görürüz,sizede allah sabır versin,çok zor çok.
Merhaba ferhan seckin .Oglum kampada sıcak bakmıyor.Aslında bende cok istedim ama o sıcak bakmayınca kayıt yaptırmadım .Ben pozitif bir fayda saglayacagına çok inanıyorum ama bunu önce çocuklarımızın istemesi lazım. Umarım olumlu gelişmelerle döner oğlunuz SAYGILAR
Benzerlerini kızımla yaşıyorum. Ergenlik durumu sözkonusu. Baktım olmayacak gibiyse üstüne gitmiyorum. Korkmayın inşallah bişey olmaz. Ama iletişimi yakaladığım anda affetmiyorum 🙂
ne varsa uyarmak ve kulağına küpe olmasını istediğim hepsini çıkarıyorum aradan. Çünkü sizi zayıf görünce üstünüze geliyorlar. Fırsat bulunca karşılarında sağlam durmak lazım 🙂 Bu dönem öyle bir dönem. Ben de kampın iyi geleceğini düşünüyorum. Kampa, biz kısmet ise eğer, seneye göndereceğiz.
Merhaba Yeliz Hanım, oğlunuzun yaşını merak ettim?
Merhaba kadriye hanım .Oglum 12 yasında 5 yıldır tip1 diyabet.
Merhaba belkız hanım. Doktorda ergenlik artı diyabet, bu yasadıklarınız ve yasayacaklarınız normal diyor .Elimden geldiğince alttan almaya sakin ve sabırlı kalmaya calısıyorum .Kamp olayı bana cok sıcak geliyor bu sene gectı umarım seneye ikna edip gönderebilirim.SAYGILARLA
Merhabalar, 42 yaşındayım. 31 yıllık tip 1 diyabet hastasıyım. 1 kız çocuğu annesiyim.:). Yukarıdaki yazıları okudum. ve kendi çocukluğumu hatırladım. Bu tip sıkıntıları bende anneme sık olmasada yaşattığımı hatırlıyorum. Ağır ve tatsız kuralları olan bir hastalık hele birde çocuk ve ergenlik çağına girdiyse o zaman bu diyabet hiç çekilmez hale gelebiliyor. Yasaklar çiğneniyor, Tavırlar alınabiliyor. Hele birde otoriter bir anne başınızda varsa çatışmalar yaşanabiliyor. Hiç unutmam annem artık diyetime uymam konusunda eve yemekhanelerde verilen tabldot tepsiden almıştı. evdeki herkes normal tabakta yemek yerken ben o tabldot tepsiyi kullanırdım. bu durum çok ağrıma gitmişti.:)) 1 kullandım, 2 kullandım sonra kullanmadım ama işte anne yüreği?? )Rahmetli annemi andım. Ruhu şad olsun). Sonuç olarak bu hastalıkta disiplin şart. Kurallara uyulacak. Tip 1 diyabeti olan bir arkadaşı olmalı. Paylaşım açısından çok rahatlatır. Bizim çocukluğumuzda böyle güzel etkinlikler (yaz kampları) yoktu. Tip 1 diyabeti olan bir arkadaşım olmuştu. O da 25’li yaşlarımda falan ama, gerçekten iyi ki tanışmışım. O zaman dert ettiğimiz şeylere şimdi gülebiliyoruz.
Merhaba ebru hanım.Annenize Allahtan rahmet dilerim .Eminim oda sırf sizin iyiliğiniz için yapmıstır.Biraz daha büyüyünce anlayacak kurallara uyulması gerektiğini. O zamana kadar ben elimden gelenin en iyisini yapıcam. Oğlumda yeri gelecek kızıcak yeri gelecek küsecek ama bigün oda anlayacak beni SEVGİLERİMLE
Yeliz Hn eminim elinizden geleni yapıyorsunuzdur. Bizim çocukluğumuzda piyasada insülin bile bulamazdık. Bütün Ankaranın eczanelerini gezdiğimizi bilirim. Annem bir yandan, babam bir yandan, ben de çocuk halimle giderdim eczanelere insülin sorardık. Rica minnet temin ettiğimiz günleri hatırlarım. Şimdi herşey çok gelişti. Ama dediğim gibi dikkati elden bırakmamak gerekiyor. Gönlünüzü rahat tutun. Bazen derim ki bize zamanında birşey olmadıysa, şimdikilere hiçbirşey olmaz.Oğlunuzu ve sizi öpüyorum. 🙂
Yeliz hanim benim annemde neler cekti halada ceker.. hem benden hem erkek kardesimden.. ben 10 yillik kardesim 5 yillik tip1 diyabetliyz. ben kendi yuvami kurdum daha bilincliyim tabiki ama kardesim 17 yasinda hala duzene girmeyen yasantisi var. herseyi ben yapabilirm fikri var simdide sehir disi unvte tercihi mevzularini tartisiyolr.. durumunz normal erkek cocuklarinda daha belirgin yasaniyo bi durum. biraz kendi haline virakin bence seker bir kac gun yuksek cikinca anlayacaktir hatasini kendi kendine duzeltir bence.. hayat boyu mudehale edemeyeceksinz oglunuza.. benm kardesimi doktoru ileriye donuk bilgilendrmisti sekerine dikkat etmeyip gerekn seyleri yapmazsa ilerde cocugunun olmayacagndan fln bahsetti bi baktik internet gecmisinden osmanimz bu onuoariarastrmis..sonra yola geldi ztn.. bence biraz kendi haline bak..
Ebru Hanım Merhaba,
İnanın yorumlarınızı bir çırpıda okudum. Eminim sizden eskiye dair neler neler duyarız ve okuruz.
Bize biraz geçmişi ve şimdiyi anlatan kısa kısa yazılar yazsanız nasıl olur? Eminim ki hepimiz keyifle okuruz 🙂
Bu arada benim e-mail adresim esra@diyabetimben.com Tüm yazılarınızı buraya maille gönderebilirsiniz.
sevgiler
Yeliz Hanım bende 20 yaşındayım ve 17 senedir tip1 dm’yim. Hepimizin bildiği gibi oğlunuz ergenlik döneminin verdiği gelişimsel ve duygusal değişiklerle tabiri caizse cebelleşmeye başlamış. Kendi annemden de bildiğim üzere sizin oğlunuzun çok üzerine gitmemeniz ve aynı zamanda onun üzerinden elinizi çekmemeniz gerekiyor. Çok geniş bir öneri oldu bu ama her insan farklıdır ve dolayısıyla sizin ve oğlunuzun arasındaki iletişimde farklı olacaktır. Bu iletişim dilini de zamanla beraber bulacağınızı düşünüyorum, Siz annelerimiz hakkı ödenmez:) O dönemlerde bana farklı davranılmasından nefret ederdim mesela, farklı yemek yemekten ya da şekerim düşmesin diye herkesten önce masaya oturmaktan…
Bir anımı anlatayım: Ben 6-7 yaşlarımdayken bir ara herşeyi yemek istiyormuşum ama daha önceden hiç yapmadığım şekilde; dondurmalar, çikolatalar, dolapta mutfakta ne varsa. Annem bir gün mutfakta ne varsa hazırlamış ve mükellef bir sofra hazırlamış. Oturmuşuz beraber ne kadar yiyebiliyorsan ye demiş. Yemekleri biraz çatalladıktan sonra kalkıp televizyonun başına oturmuşum ve bu durum sona ermiş. Annem galiba farkında olmadan ters psikoloji uygulamış. Bu da böyle bir anımdır:) bu arada yanlış anlaşılmasın siz de böyle yapın demek istemedim sadece bir anı.
sevgiler..
Merhaba kadriye hanım .Oğlumun duygularını nasılda güzel ifade etmişsiniz.Aynen oda ona farklı davranılmasına topluluk içinde hadi sen ye sekerin düsmesin denilmesine cok kızıyor.Genelde bunu çevremiz yapıyor.Artık tek tek herkezi uyarmaya basladım.Bu ara onu merak etmemize bile kızıyor. Ama benimde elimde değil.Yakın zamanda atlattığımız koma beni dahada tedirgin hale getirdi.Annenizin yaptığını bende yapıyorum. Terslik ya o zaman daha az yiyor.Ama oğlumada hak veriyorum.Diyabet hayatımıza girdiğinden beri her şey sayılı ve zamanlı.Böyle olmak zorunda biliyoruz ama çocuğun bunu anlaması için zamana ihtiyaç var.Anladığım kadarıyla her diyabetli ve yakını bizim yaşadıklarımızı yaşıyor.Erkeklerde biraz daha şiddetli geçiyor galiba.Ben asla şikayet etmiyorum ama oğlumun davranışları sinirli halleri ve yüksek çıkan şekerleri beni çok üzüyor.Zamanla herseyin düzeleceğine inanıyorum.Sizler en güzel örneklersiniz. Bana verdiğiniz güç için ayrı ayrı herkese teşekkür ediyorum.sevgilerimle
Yeliz hanım merhaba,
Formunuzu okudukça tekrar yazma ihtiyacı hissettim. Çok üzgüldüğünüzü farkettim. İnanın bu duyguları ben de yaşıyorum. Sizi çok iyi anlıyorum. Sizi çok takdir ediyorum. Çocuğunuz için çabaladığınız ona iyi baktığınız ortada. Annelerin iyisi kötüsü olmaz ama siz iyi bir annesiniz.Bu emekleriniz inşallah boşa çıkmayacak. Ebru hanım dediği gibi çocuklarımız büyüyecek sağlıklı olup hayata atılacaklar. Bu dönem geçici, her şey yoluna girecektir. Kadriye hanımın dediğine katılıyorum. Çok üstlerine gitmeden, ellerimizi üstlerinden çekmemekte fayda var.. Selam ve sevgiler, oğlunuzu öpüyorum.
Belkız hanım güzel yorumunuz ve desteğiniz için teşekkür ederim. Bir kere daha söylüyorum İYİ Kİ VARSINIZ ESRA HANIM. Siz bizim hayatımıza girmeseydiniz bizler birbirimizi tanıyamıyacaktık.En ufak sıkıntıda kalben destek oluyoruz birbirimize buda bizi güçlendiriyor.Bütün yorum yaparak bana güç ve moral veren arkadaşlarıma teşekkur ederim.saygı ve sevgilerimle
Yeliz Hanım Merhaba,
Yazınızı ve yapılan tüm yorumları dikkatle okudum. Ve yine ‘büyük bir aile’ olduğumuzun daha iyi farkına vardım.
Ben de eskiden yani tip-1 diyabetimle tanıştığım dönemde ailemle, sadece anne ve babamla, tartışırdım. Ve sadece onlara agresiflik yapardım. Abime hiç yapmazdım. Çünkü tip-1 diyabetimle tanıştığımda abim yanımdaydı. Alt benlik anne ve babanın o dönemde yanımda olmasına tepkiliydi de ben de ailem geldiğinde onlara bu şekilde mi tepki veriyordum inanın bilmiyorum.
Ama halen annem özellikle biraz fazla kaçırdığımda yemeğimi ya da az yemek yediğimde söylenir. Ben de sıkılırım. Çünkü bence ben artık bu işi iyi yönetiyorum. Annemin annem olsa dahi müdahalesi beni sıkıyor. Ara sıra Eşref’e de oluyor 🙂 Sürekli müdahale sıkıyor galiba. Bu sebeple biraz oğlunuzu serbest bıraksanız. Evinizde tip-1 diyabet çok mu konuşuluyor bilmiyorum ama biraz uzak dursanız tip-1 diyabetli psikolojisinden.
Ben sırf bu psikolojiden ve blogtan uzak durmak adına 2 hafta önce yıllık izin aldım. Blogla ilgili toplantılar yaptım. Yazılar da yazdım. Videolar da çektim ama kendimi daha sakin ve rahat hissettim. Biraz güç topladım. Bence yine sırf bu sebeple araya bir mola vermek iyi gelir diye düşünüyorum 🙂
sevgiler
Haklısınız Esra hanım .Biraz mola iyi gelir sanırım.Bu ara furkanla hiç bir şekilde polemiğe girmiyorum o kızıyor söyleniyor ben sabırla susuyorum sonra geçiyor.Sakinleştiği zaman konuşmaya çözüm bulmaya çalışıyorum.İnşallah zamanla daha iyi olur.
sevgiler